Παλιό καλό Αμπέλι

Παλιό, καλό αμπέλι Καρτερός Θανάσης Δημοσίευση:ΑΥΓΗ την 01 Ιανουαρίου 2017 2017! Άμα έχεις γεννηθεί κάπου στα τέλη της δεκαετίας του σαράντα, ένα σφίξιμο σε πιάνει όσο και να 'ναι, πρωτοχρονιάτικα. Βρε πώς φεύγουν τα χρόνια, τα καημένα τα νιάτα, τι γρήγορα που περνούν, και λοιπά. Πρωτοχρονιά του εξήντα οχτώ στις φυλακές Λευκάδας, Πρωτοχρονιά του εξήντα εννιά στις φυλακές Αβέρωφ, Πρωτοχρονιά του εβδομήντα, στον Κορυδαλλό. Με τον Κύρκο, τον Φαράκο, τον Φιλίνη. Και τους τότε νέους που τώρα βολοδέρνουν στις ακτές της τρίτης ηλικίας, μεταξύ επιθυμίας και δυνατότητας. Όσοι στάθηκαν τυχεροί και βολοδέρνουν ακόμα, γιατί δεν είναι και λίγοι εκείνοι που έφυγαν με το μαύρο καράβι.

Ποιος να το φανταζόταν, όταν στηνόταν ο Συνασπισμός, όταν πέφταμε στην αγκαλιά του Μητσοτάκη, όταν γινόταν μπάχαλο το ΚΚΕ, όταν εξελισσόταν ο συλλεκτικός ΣΥΝ σε πολυσυλλεκτικό ΣΥΡΙΖΑ, ότι μια μέρα αυτό το μικρό κόμμα, αυτή η κυνηγημένη από τους εχθρούς και τον εαυτό της παράταξη, θα κέρδιζε εκλογές και θα γινόταν κυβέρνηση. Άκου κυβέρνηση! Θα σε έπαιρναν στο ψιλό αν το έλεγες. Ακόμα κι αν το σκεφτόσουν, θα έπαιρνες εσύ τον εαυτό σου στην πλάκα, την εποχή της μάχης για το καταραμένο 3%. Μπαίνουμε δεν μπαίνουμε, κι αν μπούμε πώς ξαναμπαίνουμε; Και Μαρία με τα κίτρινα, ποιον αγαπάς καλύτερα. Επειδή, όμως η Ιστορία είναι πιο απρόβλεπτη, και πιο εφευρετική απ’ όλους, να που συνέβη κι αυτό. Συνέβησαν και οι εκλογές, και το δικό μας Μνημόνιο, και οι δεύτερες εκλογές, και οι αριστεροί υπουργοί, και ο αριστερός πρωθυπουργός, και οι ΑΝ.ΕΛΛ., και η προσφώνηση «σύντροφε», ή «συντρόφισσα» στο Μαξίμου, και ό,τι δεν υπήρξε ποτέ ούτε ως όνειρο. Μερικά ούτε ως εφιάλτης, για να είμαστε ειλικρινείς. Διότι η αριστερή πλειοψηφία προέκυψε όταν οι «άλλοι» είχαν πλημμυρίσει τη χώρα σκατά. Και ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την καθαριότητα - και δυστυχώς η μυρωδιά είναι συχνά πολύ ενοχλητική. Έως ανυπόφορη.

Ας κοιτάξουμε και λίγο πίσω, μέρα που είναι. Δεν πειράζει να περπατάμε πότε - πότε στα περασμένα. Όχι για να λέμε καντάδες αφιερωμένες στην αριστερή ευαισθησία και θούρια αφιερωμένα στον αριστερό ηρωισμό. Αλλά γιατί είμαστε, θέλουμε δεν θέλουμε, όχι μόνο μέλλον. Αλλά και παρελθόν. Το αμπέλι μας το έσκαψαν με πολύ κόπο και πολλές θυσίες χιλιάδες άνθρωποι, πριν από μας. Κάθε ρώγα του και κάθε λέξη μας περιέχει κάτι από τον θυμό και τον ιδρώτα τους. Α, ναι, υπάρχει πολλή δουλειά, πολλή γνώση, πολλή αυτοκριτική, πολλή ωρίμανση, πολλή απογοήτευση, πολλή ορθοστασία ακόμα μπροστά μας. Αλλά στο πρωτοχρονιάτικο τραπέζι, το κρασί μας είναι από παλιό, καλό, αμπέλι. Στην υγειά μας, λοιπόν. Και καλή χρονιά.

ευρωπαϊκή τρικυμία

Ευρωπαϊκή τρικυμία [...]το πράγμα είναι απλό: Η Ευρώπη θα αλλάξει, ή θα βουλιάξει. Και από την άποψη αυτή η ευρωπαϊκή τρικυμία και το βρετανικό δημοψήφισμα μπορεί να είναι αρχή του τέλους. Ή αρχή μιας νέας αρχής. Ποιος μπορεί όμως σήμερα να είναι αισιόδοξος; brexit-11-650.jpg ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, φωνάζαμε κάποτε. Όσοι το φωνάζαμε, τέλος πάντων, γιατί υπήρχαν στην Αριστερά κι εκείνοι που ονειρεύονταν μια Ευρώπη των εργαζομένων. Πλην εις ώτα μη ακουόντων, φωνάζαμε. Διότι η μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας ήθελε την ένταξη. Και με το δίκιο της, από μια άποψη, αφού με τόσα που είχαμε τραβήξει στην Ελλάδα επί δεκαετίες η Ευρώπη φάνταζε ως εγγύηση δημοκρατίας, ελευθερίας, προόδου, οικονομικής ανάπτυξης, κοινωνικής προστασίας. Θα μας βοηθήσει να ξεφύγουμε από τη βαλκανική μας μοίρα, σκέφτονταν οι περισσότεροι. Είχε καλή εικόνα τότε η υπόθεση της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Είχε η Ευρώπη ηγέτες και λάμψη, που έκαναν ελκυστική την προοπτική της ενοποίησής της. Ο καπιταλισμός - καζίνο δεν είχε μολύνει τα πάντα, το κοινωνικό κράτος εξακολουθούσε να θεωρείται κατάκτηση και όχι βάρος, τα δικαιώματα του Ευρωπαίου πολίτη ήταν πρωτοφανή για εμάς τους καρπαζωμένους από τους προγόνους του Μητσοτάκη, η οικονομία βρισκόταν σε ανοδική τροχιά. Οι «από κει» -του υπαρκτού- εξάλλου, ασκούσαν εκ των πραγμάτων μια πίεση που έκανε πιο ευέλικτους τους «από δω» με τις μικρές χώρες και τις χαμηλές τάξεις. Και φτάσαμε τελικώς εδώ που είμαστε. Τέτοια Ευρώπη ούτε στους χειρότερους εφιάλτες των Ευρωπαίων. Συμπεριλαμβανομένων των Ελλήνων. Ευρώπη της επιβολής, της λιτότητας, του Σόιμπλε, της ξενοφοβίας, της ανάπηρης δημοκρατίας, της Άκρας Δεξιάς, των επιθετικών εθνικισμών, της θεσμοθετημένης απανθρωπιάς. Ευρώπη που πέρασε με τα χεράκια της το σκοινί στον σβέρκο της Ελλάδας και την έριξε στην περιδίνηση από την οποία δεν μπορεί να συνέλθει. Ευρώπη - απειλή και φόβητρο για τους απείθαρχους, εχθρική προς κάθε ιδέα αλλαγής. Με κορυφαίο δείγμα την κακοποίηση της χώρας μας, επειδή έβγαλε λάθος κυβέρνηση. Το Brexit δεν είναι παρά η λογική του κατήφορου. Εκατομμύρια Ευρωπαίοι, άλλοι για σωστούς κι άλλοι για λάθος λόγους, αμφισβητούν ανοιχτά την υπαρκτή Ευρώπη. Η βοή έφτασε μέχρι τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών και το Βερολίνο, αλλά οι αντιδράσεις τους βάζουν σε αμφιβολία αν μπορούν -πλέον- να καταλάβουν τι γίνεται. Διότι το πράγμα είναι απλό: Η Ευρώπη θα αλλάξει, ή θα βουλιάξει. Και από την άποψη αυτή η ευρωπαϊκή τρικυμία και το βρετανικό δημοψήφισμα μπορεί να είναι αρχή του τέλους. Ή αρχή μιας νέας αρχής. Ποιος μπορεί όμως σήμερα να είναι αισιόδοξος;

Περί μαλακίας, με την αρχαία έννοια.

Περί μαλακίας, με την αρχαία έννοια Καρτερός Θανάσης | ΑΥΓΗ 21.05.2015 ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ Πόσο έλλειμμα επιχειρημάτων και πλεόνασμα μαλακίας -με την αρχαία έννοια- έχουν, για να γράφουν και να προπαγανδίζουν με άκρα σοβαρότητα ότι το μεγάλο πρόβλημα του Τσίπρα δεν είναι οι δανειστές, αλλά η εσωκομματική αντιπολίτευση; Και να τον καλούν με άκρα μαχητικότητα από το Συγκρότημα μέχρι την αρτηριοσκληρωτική Ν.Δ., κι από το μπρούτο ΠΑΣΟΚ μέχρι το ρευστό Ποτάμι, να διαλέξει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει; Άσε που έμπλεξαν σ' αυτή την μπουγάδα και κοτζάμ "Financial Times"! Υπάρχουν εδώ δυο εκδοχές. Η μια είναι ότι ως πεινασμένοι ονειρεύονται καρβέλια. Προσδοκούν ανάσταση νεκρών με σύγκρουση, εμφύλιο, σφαγές, εντός ΣΥΡΙΖΑ. Να πέσουν τα παραφερνάλια του τράγου δηλαδή. Να τους ανοίξει τον δρόμο ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ για να τον ανατρέψουν. Να βρεθεί, ας πούμε, ένας Σαμαράς της Αριστεράς, για να ανατρέψει τον Τσίπρα, όπως ο λεγάμενος τον Μητσοτάκη. Ή, ακόμα καλύτερα, να διώξει ο Τσίπρας τους κακούς από το κόμμα και να τα βρει με τους καλούς κ' αγαθούς ευρωπαϊστές. Θέλετε να το συζητήσουμε σοβαρά αυτό; Ε, άει στο διάλογο, όση διάθεση για διάλογο κι αν έχει κανείς. Πρέπει απλώς να δείξουμε κάποια μεγαθυμία για την αντιπολίτευση των ανιάτων. Αν θέλουν να πιστεύουν στο θαύμα, ότι θα τους ανασύρουν από την ανυποληψία στην εξουσία ο Νταβανέλος ή ο Μηλιός, επειδή έχουν τις απόψεις που έχουν, ας το πιστεύουν. Άλλοι πιστεύουν στα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας. Μπορεί να μην τα συμπαθούμε κάτι τέτοια, αλλά περί πίστεως κολοκυθόπιτα. Έτσι δεν είναι; Υπάρχει όμως και η εκδοχή να κατασκευάζουν κάτι τέτοια για να 'χουμε να λέμε. Στην περίπτωση αυτή, ανάγκη πάσα να αλλάξουν οι δανειστές επιτελείς, επιτελεία, επιτελικούς και επιτετραμμένους. Διότι όταν πας να αντιμετωπίσεις μια κυβέρνηση μεγάλης αποδοχής και ακόμα μεγαλύτερης ανοχής με όπλο τη μαλακία -με την αρχαία έννοια, είπαμε-, έχεις μεγάλο πρόβλημα. Πολιτικό, ου μην και διανοητικό. Έχει χυλώσει το νιονιό, πώς το λένε; Σούπα το κουράγιο. Πλαδαρή η φαντασία. Άρα θα σε κάνει μια χαψιά ο Τσίπρας. Κατά τα άλλα, τι να πούμε. Ας αναζητούν το αύριο της Δεξιάς στην Αριστερά. Αυτό και πλάκα έχει. Και σαδιστικά χαμόγελα παράγει. Και σιγουρεύει ότι το ξανασυζητάμε το πράγμα σε καμιά εικοσαριά χρόνια...